Postawa jest pewnym zespołem cech określających ustosunkowanie człowieka wobec przedmiotu postawy.

Postawy mają charakter 3 składnikowy (postawa rodzicielska też ma te elementy)

1. składnik poznawczy – rozumiany jako całokształt wiedzy, przekonań, nastawień, poglądów rodzica wobec dziecka. Składnik ten może być ubogi (prymitywny) i rozbudowany (szeroka świadomość rodzicielska)
2. składnik emocjonalny- jest to składnik najważniejszy. To uczuciowy stosunek do dziecka. Silne albo słabe lub pozytywnie albo negatywne
3. składnik działania (behawioralny) – wszystko to co praktyczne; stopień współdziałania z dzieckiem

Trzeci składnik jest wypadkową 1 i 2.

Postawy rodzicielskie – uważa się za struktury plastyczne (zmieniają się wciągu życia). Rodzice zmieniają postawy względem rozwoju dziecka. Postawy rodzicielskie, które mają skłonność do zastania się są nieprawidłowe. Usztywnione postawy wobec dziecka są szkodliwe.

TYPOLOGIA POSTAW RODZICIELSKIECH wg. M. Ziemskiej

Istnieją 2 kryteria:

1. uczuciowość: rodzice różnią się między dobą uczuciami do dziecka.

Każdy przez życie wytwarza (wypracowuje) złoty środek. Od naszych doświadczeń zależy jakie będą postawy rodzicielskie. Złoty środek jest często nie wypracowany.

Nadmierna koncentracja jest nie dobra:

• ograniczenie swobody autonomii dziecka.
• ogranicza autonomie matki (rezygnacje z siebie)

2. stosunek do zachowania dziecka wg. osobowości rodzica (zakazy, nakazy).
Tu też trzeba mieć wypracowany złoty środek np. kiedy mamy prawo ulegać czy górować nad dzieckiem.

Typy kontaktów rodzice – dziecko wg Ziemskiej

I. agresywny- tę postawę rodzica można nazwać odtrąceniem, odrzuceniem. Jest to wredna postawa. Może mieć różne odcienie. Dzieci te są często zostawione, porzucane w szpitalu i nie tylko. Mówi się tu o zaburzeniu sfery emocjonalno-społecznej, która prowadzi do niedostosowania społecznego. Dzieci są: lękliwe bądź agresywne.
II. typ kontaktów uporczywie korygujących – to rodzic, który stale naprawia, perfekcjonista, dążący do idealnego dziecka. To postawa nadmiernie korygująca, zaburzająca rozwój emocjonalno-społeczny, w kierunku nerwicy. Wprowadza lęk, niepokój. Dzieci mają niską samoocenę, obwiniają siebie za niepowodzenia.
III. zbyt bliski – to postawa nadmiernie chroniąca- izolacja przed innymi dziećmi i wirusami. Ograniczanie dziecka, postawa nieprawidłowa. Dzieci te później się uspołeczniają, są niezaradne, mało aktywne, często egoistyczne.
IV. ucieczka od kontaktu – to postawa unikająca – rodzice tworzą pewien dystans, nie ma więzi, odtrącenie za parawanem, brak chęci do kontaktu z dzieckiem.

Złoty środek – to płaszczyzna prawidłowych postaw wobec dziecka:

• akceptacja
• uznanie praw
• swoboda
• współdziałanie z dzieckiem

Równowaga emocjonalna - to zmienna, która w sposób najbardziej ogólny decyduje o tym, czy postawa prawidłowa powstanie, ukształtuje się. Tylko jednostka w równowadze emocjonalnej może ukształtować poprawną postawę rodzica.